Nasıl başladı her şey hatırlıyor musun. İlk gördüğün 

an onu. O gülüşünün yüzüne oturmaya başladığı

anları. Hiç ümit etmezdin değil mi. Nerden bilecektin

ki. Bitirmiştin her şeyi. Demirden beterdi ördüğün

hücre. ve hiçbir şey bundan daha çok üşüdüğünü

hissettirmemişti sana. Bambaşkaydı bakışın dünyaya.

İçindeki çocuk hayran ederdi dünyayı. Hiç

büyütmedin onu. Kuş gibi besledin. Ama büyütmedin.

Sakladın onu yüreciğinde. Bırakmadın onu, salmadın,

asla izin vermedin gitmesine.. Yalnızlığından korksan

da İyi ki vermedin küçüğüm. Gördün bak kim geldi.

dedin ki; iyi ki geldi. Oyunlar oynadılar ne güzel.

Büyümek istemediler değil mi. Hem büyüseler ne olacaktı ki. İzledik beraber onları. Bu

gülüş artık gülüş değildi. Gülüşler sarmıştı umutsuz yüzleri. Baktın gülüşün geldi. Baktı

gülüşü geldi…  Bakıştılar günlerce. Ilık ılık akmaya başladılar oradan oraya,

buluştular her yerde. Sarıldılar... Günü olacaksın her nefesinde sen, gülüşün

damarlarında dolaşacak ılık ılık. her geçişinde varlığına şükredecek. sana dokunduğunda

ölmeyecek ama ölüm telaşı saracak senin  mutluluğunu. göreceksin... göreceksin ki rüya

bitti gerçeklerin zamanı şimdi... sen gittiğine inanırken bilmedin ki o sana geldi. senindi

ömrüm... senindi... gidemezdi... hapsetti ılık duyguların onu. dokunamamıştın oysa ki.

hayalini zorluyordun, istiyordun onu, yaşıyordun.. sen sen değildin ya, o hiç ben

olamamıştı.. onun “ben”i yoktu “benim”di onunki. sahibindi senin. tıpkı sana ait olduğu

gibi... pamuk ellerin dokunduğunda ona parmak uçlarında hissedeceğin zaman,

anlayacaktın onu. ayakların yerden kesildiğin andı tadacağın, gözleriyle bunu

söylediği an. tam da o an dalgalanacak düşlerinde ve diyeceksin ki dünyaya ömrüm;

dedim ki… dedi ki… ♥

YAZIYI paylaşmak ister misin?