Gülün dikeni battı bugün parmağıma ve hala gülümseyerek bakıyorum parmağımdaki sıyrığa...
Kızmadım... Çünkü gülün dikeni batmadan önce şükretmiştim;
"Ya Rabbi, ne kadar güzel yaratmışsın" demiştim. Kızamadım çünkü bir dakika önce güzel kokusunu sineme çekmiştim, bakmaya kıyamamış, kokusuna hayran kalmıştım, çünkü batmadan önce yüreğime koymuş onu sevmiştim... Dikenini unutmuş muydum? Unutmuş muydum dikeni... Unutmuştum işte...
Acıtmayayım diye dokunmaya çekindiğim gül, ince ve derin bir yara açmıştı parmağıma... Gülümsedim yaraya da... Süzülen iki damla kana da... Çünkü o yarayı açan bakmaya kıyamadığım o güldü...
Sevdiğimin yüreğimde açtığı yara da aslında o gülün açtığı yara gibi değil miydi...
İnce ve derin bir yara… Aslında çok önemsiz gibi görünse de, her kımıldayışımda yüreğimi inceden ıslatan yara... Yarayı açmadan önce ben onu kalbime koymuştum oysa... Kızabilir miydim hiç ona… Kızamazdım elbet...
Kızamadım da… Çünkü yârim yarayı açmadan önce şükretmiştim, kokusunu sineme çekmiş, bakmaya kıyamamıştım… Dikenini unutmuş muydum... Unutmuştum tabi... Ama gülümsemeliydim bu yaraya... Çünkü o yarayı açmadan önce ben onu kalbime koymuştum ve sevmiştim... Tıpkı onun da beni sevdiği gibi…
Ne kadar asi olsa da ruhum, Seni Çok Sevdim Gülüm… Sevdim deli gibi…
Ne kızabildim ne de kıyabildim sana…
1 yorum yapıldı